RUINE

Het mooiste van de wereld, zegt Montaigne, is weten hoe je jezelf kunt zijn. RUINE, tussen een willekeurig spel en een reeks autoficties, orkestreert een reeks pogingen met, om terug naar jezelf te keren, een Fransman met een Koreaans lichaam en een Koreaanse naam. Hoe kan men leven in deze ruïnes die ons bij de geboorte worden aangereikt als vanzelfsprekend terwijl het gewone racisme, het ongeremde geweld van een vader, de valstrikken van het uiterlijke spel er floreren?

Met behulp van de circus- en afleidingskunst opent een lichaam dat getraind is in acrobatie een pad door een gefragmenteerd podium dat eruitziet als een mijnenveld.

RUINE, c’est spectaculaire et intime, métaphorique et concret, un très bel autoportrait scénique [...]  France Culture

RUINE[...] sorte de Fort Boyard dadaïste où, stricto sensu, l’homme scie la branche sur laquelle il est juché ; va au paroxysme de la résistance physique en enlevant un à un les blocs de ciment où il se maintient en équilibre précaire sur les mains ; ou, muni d’un arc, décoche des flèches dans une cible douée de parole qui, à chaque impact, lui répond («Démerde-toi», «Change de peau quand ça ne te va plus…»).  Gilles Renault, Libération

Erwan Ha Kyoon Larcher emmène ainsi le spectateur dans une traversée des disciplines plutôt planante et plaisante. Amusante même parfois. Déroutante et pleine d’auto-dérision. Qui ouvre des sens sans jamais les fixer. Un puzzle d’aujourd’hui, aux accents d’autofiction, un brin désespéré.  Eric Demey, La Terrasse